Filmy gołąb, magia, taniec

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

Dla młodziutkiej Giselle, życie jawi się jak prawdziwa bajka, ma poślubić pięknego księcia i żyć długo i szczęśliwie u jego boku. Nie dane jej jednak zaznać tych przyjemności. Zła czarownica wygania ją bowiem z animowanej, baśniowej krainy Andalazji. Giselle trafia do pozbawionego magii i całkowicie realnego współczesnego Nowego Jorku. Tam, z pomocą przychodzi jej cyniczny i rzeczowy adwokat, który, zaskakując samego siebie odkrywa, że dał się oczarować tym niewinnym, szeroko otwartym, zachwycającym oczom.

Po aresztowaniu utalentowany oszust Moist von Lipwig, chcąc odzyskać wolność zgadza się na przyjęcie zaoferowanego mu przez patrycjusza Ankh-Morpork stanowiska poczmistrza.