Filmy prl, warszawa, lata 70.

Janek i Wanda zajmują pokoik w starej willi. Pewnego dnia otrzymują przydział na nowe mieszkanie.

Jedna z najzabawniejszych komedii lat siedemdziesiątych. Oto co potrafi się przydarzyć przeciętnemu Polakowi i Włochowi w ciągu 24 godzin. Rzecz dzieję się pewnego poniedziałku w Warszawie. Włoski przemysłowiec przyjeżdża do stolicy Polski w sprawach handlowych, lecz dyrektor centrali, który miał go podejmować tkwi uwięziony w windzie biurowca. Włocha zaś uroczyście witają Polacy, którzy czekają na zupełnie kogoś innego.

Z wiejskiej prowincji w sobotę przyjeżdżają pociągiem do stolicy trzy panienki. Chcą się zabawić, ale w podtekście, głównym zamiarem jest poznanie kandydatów na przyszłych mężów. Dają się poderwać w kawiarni na Krem Sułtański dwóm panom, którzy przedstawiają się jako "Inżynier" i "Magister". Razem ruszają w miasto…

Główną postacią filmu jest Belus, bystry gangster, zawodowiec w swoim fachu – dobiera sobie niezawodnych kompanów, dla ówczesnej milicji pozostaje nieuchwytny. Właśnie planuje kolejny skok na kasę Domów Centrum. Przedtem omawia z kolegami fikcyjny skok by dowiedzieć się, który z nich może „sypać”. Każdemu z nich podaje inny adres pasera, pod jednym z nich zjawiają się wkrótce wywiadowcy.

Polski dziennikarz, Maj, współpracujący z paryskim pismem ekonomicznym, zbliżonym do agend prasowych ONZ, trafia na ślad działalności tajnej organizacji "W", powołanej do życia przez pozostających na wolności zbrodniarzy hitlerowskich. Działalność tej organizacji sprowadza się do sabotażu, prób zdobycia broni masowej zagłady, morderstw czy przemytu narkotyków. Maj po pierwszym zetknięciu się na terenie Wiednia i Budapesztu z przejawami działalności organizacji "W" idzie dalej jej tropem, odkrywając coraz to nowe powiązania i starannie przygotowane akcje.

Artur (Roman Wilhelmi) w wieku 45 lat wyprowadza się z domu. Zostawia porządną pracę w instytucie, rodzinę i przyjaciół. Takie zachowanie wprowadza nie lada zamieszanie w gronie jego bliskich, którzy starają się pomóc. Chociaż Artur zadbał o kwestie finansowe swoje i rodziny, nikomu się nie naprzykrzał i nie wchodził w drogę, jego otoczenie uważało, że potrzebuje opieki. Zaczęto go nachodzić. Osobnik mieszkający w dworcowym hotelu i stołujący się w dworcowych barach, potrzebujący oddechu i samotności stanowi temat wart drążenia zarówno dla psychiatry dr Barcza (Janusz Zaorski) jak i Marka (Jan Englert) dziennikarza o podupadającej pozycji, który dzięki materiałowi o Arturze chce powrócić na szczyt.