Filmy artystka

Niepokojący, intensywnie kobiecy portret. Necmi tworzy trudny do zdefiniowania gatunek filmowy, hybrydę opartą na prawdziwej historii, połączenie wywiadu-rzeki ze scenami inscenizowanymi i dokumentalnymi. Bohaterką Should I Really Do It? jest Petra Woschniak, trzydziestokilkuletnia Niemka mieszkająca w Turcji, oryginalna artystka należąca do środowiska stambulskiego undergroundu, która mówi o sobie, że jest po prostu fryzjerką. Rozmowę z Petrą o jej życiu, przypominającą seans erotyczno-terapeutyczny, prowadzi Herold, zmieniający peruki mężczyzna w masce fetyszysty. Zadaje jej najintymniejsze pytania, nie ujawnia celu terapii. Życie Petry pozostaje ironicznym uosobieniem emigranckiego etosu. Stambuł, którego mieszkańcy marzą o ucieczce na Zachód w jej historii jawi się jako miejsce nieograniczonych możliwości, artystycznego i osobistego spełnienia, zabawy i akceptacji odmienności, manifestującej się w stylu życia, wizerunku, twórczości. Bohaterka wciąż podąża pod prąd. Także wtedy, kiedy zostaje wezwana przez umierającą na raka siostrę i przeniesie się do Niemiec, zamieszka w wiosce pod Hamburgiem i spróbuje wykuć własną ścieżkę w twardym materiale panującej normy.

Spektakl opowiada o wybitnej polskiej pieśniarce pochodzenia żydowskiego, Wierze Gran. Artystka nazywana „żydowską Matą Hari" koncertowała w czasie okupacji w kawiarniach warszawskiego getta, a zaraz po wojnie została oskarżona o kolaborację z nazistami. I chociaż nie było żadnych konkretnych dowodów przeciwko niej, przez długie lata musiała konfrontować się z zarzutami. Przyczyniło się to do jej załamania nerwowego, niwecząc karierę artystyczną. Mimo że została oczyszczona ze wszystkich zarzutów, do końca życia ukrywała się w swoim paryskim mieszkaniu przed dawno już nieżyjącymi prześladowcami. Niektóre fakty pojawiające się w sztuce zostały zaczerpnięte ze słynnej, choć mało znanej w Polsce, bo wydanej w Paryżu w bardzo małym nakładzie, książki pt. „Sztafeta oszczerców”, napisanej przez samą Wierę Gran – swego rodzaju spowiedzi pieśniarki. Przedstawienie łączy piosenki śpiewane przez bohaterkę z wkomponowanymi w strukturę muzyczną faktami z jej życia.

Dokumentalny portret Agnieszki Osieckiej – poetki, prozaiczki, reżyserki, autorki tekstów piosenek.

Brawurowa komedia o niemłodym i niespełnionym zawodowo małżeństwie aktorów z Hollywood. Emily (Ewa Wiśniewska) i Henry (Sławomir Orzechowski) całe życie marzyli o statusie gwiazd filmowych, pięknej posiadłości w Beverly Hills i bywaniu na oscarowych galach. Tymczasem ich rzeczywistość to skromny domek na przedmieściu, w którym wcielają się z werwą w swoje ukochane role (te, które zbudowali lata temu, grając w „Romeo i Julii”), dawno niewidziany dorosły syn i codzienne spotkania z Jeffem, który codziennie dostarcza im jedzenie. Kim naprawdę są Emily, Henry, Bill oraz Jeff? Nie ustalimy tego tak łatwo, bo w utworze Bohneta i Alexy’ego życie sprzęga się nierozerwalnie z teatrem, choroby wieku starczego (demencja) zaczynają wyznaczać rytm codzienności. Siłą komedii są dialogi. Zasadniczo niezwykle ciepłe, pełne humoru i dramatyzmu, a czasem złośliwe.

Justyna Bargielska opisuje konkretny moment w życiu Clary Schumann (w tej roli Aleksandra Justa), żony słynnego kompozytora, matki siódemki ich dzieci, która próbuje dociec, dlaczego przez ponad dwa lata nie pozwolono jej odwiedzić męża w sanatorium dla umysłowo chorych. Utwór przedstawia rozterki kobiety i porusza takie kwestie jak: szczęście, miłość, wrażliwość, sztuka. Ważnym elementem spektaklu jest udział w nim wybitnego pianisty Marka Brachy, wykonującego wybrane utwory Roberta i Clary Schumannów.